Tip vanmei, Inzicht


Soms zijn de pittigste dingen die je mee maakt je grootste leermeesters. Voor mij is dat een waarheid waar ik steeds meer achter kom in dit leven. Het is een cliché, maar dat vind ik gelijk zo jammer van clichés.  Het geeft soms hele mooie inzichten iets banaals, terwijl wanneer je de tijd neemt om het door te laten dringen dan zijn de meest pittige dingen minder zwaar, want ze krijgen een functie.
Ze leren je dat niets in dit leven zinloos is. Ik weet dat ik me met deze uitdrukking op glad ijs bevind, want sommige dingen lijken volstrekt zinloos en daar wordt op het eerste gezicht werkelijk niemand beter van, maar ik geloof dat er, wanneer je afstand kunt nemen van je emoties, werkelijk in alles een les te leren is. En om het nog maar gelijk wat ‘zweveriger’ door te trekken, is dat nou niet precies waarvoor we hier op aarde zijn?

Zo heb ik in mijn afgelopen traject sinds ik ontdekte dat ik een tumor in mijn borst had zo ontzettend veel lessen geleerd en de laatste van afgelopen week wil ik met jullie delen.
Inmiddels ben ik, nu ik dit schrijf, ruim drie weken verder na mijn operatie. En ik kom ik er nu achter dat mijn strategie van dingen aanpakken niet werkt in dit geval.

Altijd doorgaan, ik ben nooit ziek!
Vóór deze ziekteperiode ben ik in de afgelopen 16 jaar dat ik bij mijn huidige werkgever werk drie keer thuisgebleven van mijn werk. Van die drie keer was één keer de periode rondom het overlijden van mijn vader, één keer een positieve coronatest en één keer griep met koorts. En deze laatste vond ik echt zo stom, zo zwak van mezelf… Mijn kinderen zaten toen nog op de basisschool en ik bracht ze naar school en ik dacht alleen maar: “Als niemand me maar buiten ziet lopen, want dan denken ze dat ik me aanstel.”
In die jaren ging mijn schouder regelmatig uit de kom, ging ik een paar keer finaal door mijn rug, mijn meniscus geïrriteerd, een wortelkanaalbehandeling of kies trekken, maakt niet uit ik stond er altijd weer dezelfde avond of de volgende dag. Zonder pijnstilling, want daar doe ik in principe niet aan. Ik wil voelen wat er te voelen is, alleen dan weet ik wat ik moet doen.
Zo ben ik ook nu tijdens mijn chemokuren mijn pilateslessen blijven geven, ben ik blijven wandelen met de hond, blijven paardrijden. Eigenlijk vind ik altijd wel een oplossing of therapie of truc om met iets om te gaan, een stukje tape hier, een oefeningetje daar. Het lukt me wel om snel weer te kunnen functioneren. En eigenlijk ben ik daar best trots op en vind ik het ook heerlijk om daar voor geprezen te worden.
Uiteraard zorg ik goed voor mijn lijf en leef ik gezond, dus ik vind ook dat het mijn verdienste is en dan is er toch niks mis mee om daar trost op te zijn?

Zachte vrouwelijke borsten
Maar toen werd ik geopereerd aan mijn borst.
In de laatste weken voor mijn operatie sprak ik in mijn pilateslessen wel uit dat ik niet wist hoe lang het zou duren voor ik weer terug zou zijn, vooral ook omdat er snel na de operatie nog bestralingen zouden volgen en de zomervakantie er dan al snel aan zat te komen, waarin ik normaliter ook geen lessen geef. Maar ook zei ik; “Het is ook gewoon mogelijk dat ik toch tussendoor nog wat lessen kom geven hoor, ik kan toch niet zo lang stil zitten!”
En tijdens een vergadering op mijn werk riep ik ook heel stoer dat ik in ieder geval twee weken thuis zou blijven, waarop al mij collega’s riepen; “Doe normaal, dat kost je zeker 4 tot 6 weken!” Iets dat ik uiteraard ook tegen hen of tegen een patiënt van mij zou hebben geroepen. Maar niet ik, nee joh, dat kan ik veel sneller… Dat dacht ik serieus….

De afgelopen weken ben ik erachter gekomen dat een borst iets anders is dan een schouder, knie of een rug. Een borst is zacht, die kan je niet bewegen zoals een spier of gewricht. Daar kan je geen harde technieken op loslaten om het herstel te versnellen. Een borst is van nature super gevoelig en als er in dat gebied gesneden wordt maakt dat het operatiegebied en alles daaromheen automatisch ook super gevoelig. Wat maakt dat alle bewegingen die je in dat gebied maakt, denk aan ademhalen, je arm bewegen, je buikspieren aanspannen, dus eigenlijk praktisch alles wat je nodig hebt om te kunnen functioneren pijnlijk is.

Feminiene vs masculiene energie
Dit gegeven zorgde er voor dat ik dit keer helemaal niet bezig was met zo snel mogelijk weer aan de slag gaan. Nou ja, mijn hoofd wil dat wel, maar mijn lijf kan dat echt niet. Het enige dat die borst wil is gedragen worden, verzorgt worden, mijn litteken wil ik insmeren met de puurste oliën. Rusten ook dat, ik slaap uren (oké, wel onrustig doordat ik niet zo lekker kan liggen) en dan overdag kan ik tijdens een yoga nidra sessie ook weer zo diep wegzakken! Ik wil alleen maar zachte vloeiende bewegingen maken, niks snel, hard of met kracht.
En ineens kwam daarmee het volgende inzicht binnen…
Dit wat ik nu wil zijn allemaal vrouwelijke energieën en de borst staat natuurlijk ook voor vrouwelijkheid. Zoals jullie ongetwijfeld allemaal weten hebben we allen zowel vrouwelijke als mannelijke energie in ons. En hoewel er een kentering gaande is waardeert de maatschappij echter in onze tijd nog altijd met name de mannelijke energie.

Het harde werken, doorzetten, actie en ik? Ik blijk daar toch wel echt gevoelig voor te zijn. Ik ben er altijd trots op geweest dat ik het zo druk had, dat ik nooit ziek was, dat ik altijd door ging. Mensen noemen mij dan ook stoer of een bikkel en dat voelde ik dan ook als een compliment, maar is dat het eigenlijk wel?
Ook merk ik dat ik zelf best een oordeel heb op mensen die vaak ziek zijn of regelmatig dingen afzeggen, zonder (in mijn ogen) goede reden. Dit alles zegt iets over mij, niet over hen.
Het vertelt mij dat mijn energie niet in balans is, dat mijn vrouwelijke energie er minder mag zijn, minder waarde heeft dan de mannelijke. Dit is voor mij dus het ultieme moment, de ultieme leerschool om deze balans te gaan herstellen. Voor mijn gevoel was ik hier al best ver mee, maar ik kom er nu achter dat dit niet helemaal waar is. Ik kon het goed vertellen, de theorie is me volledig helder en de patiënten die ik heb behandeld (en dit lezen, dus kom maar op…’iets met de beste stuurlui’..) hebben me dit vaak genoeg tegen hen horen zeggen, maar ik heb mijn gevoelige vrouwelijke borst nodig om dit me werkelijk echt te kunnen laten voelen.
Het is oké om rust te nemen, om nee te zeggen tegen dingen die op dit moment niet (meer) goed voelen, om je aandacht op het verzorgen van of zorgen voor jezelf te richten en niet even snel, maar ‘as long as it takes’! Om toe te geven dat je niet alles kan, je te laten dragen.

Deze les is in andere vormen al vaker langs gekomen en zal ongetwijfeld ook na deze tijd nog wel eens langskomen, maar ook hierin zoek ik de zachtheid op dat ik mag blijven leren. Het wordt elke keer een beetje duidelijker.

Ik wens jullie allemaal toe dat jullie pittige momenten mooie lessen mogen dragen, zodat we allemaal een beetje wijzer en de wereld zo een beetje mooier (en misschien iets zachter) mag worden.

Liefs vanmei