Tip vanmei, Zelfbeschikking I


Noem het eigenwijs of eigengereid. Hoe je het ook noemt, deze weg bewandel ik op mijn manier!
Hoe ik zover gekomen ben heb ik in mijn derde blog, ’de weg naar een gezonde leefstijl’ al een beetje verteld, maar het heeft me tot nu toe zoveel gebracht en ik word er in het ziekenhuis en daarbuiten inmiddels zo vaak op een positieve manier op aangesproken, dat ik het er toch nog maar eens over wilde hebben.
Voor mij is dit de enige manier en het is dan ook geen trucje. Het is een manier van zijn, van voelen  en van doen die ontstaan is door de omstandigheden en door bevestiging is versterkt.
Inmiddels is me wel duidelijk dat dit niet de meest gebruikelijke manier is, maar wel een manier die mij zoveel heeft opgeleverd dat ik er graag over deel in de hoop er anderen mee te inspireren.

Toen ik onlangs na mijn operatie van twee uur in mijn bed terug werd gereden van de recovery vroeg de verpleegster al hoe het toch kwam dat ik er zo ontspannen en helder bij lag. Mijn antwoord was “Geen idee?”
Op de recovery hadden ze me elke paar minuten gevraagd of ik geen pijn had en echt niks nodig had aan pijnstilling? Nee hoor, zo lang ik maar goed ademde en ontspande had ik geen pijn, dus nee bedankt! Het ijsje en water nam ik wel graag aan, maar verder had ik niks nodig.

Anticiperen
Later moest dezelfde verpleegkundige wel lachen toen ze al mijn bidonnen en thermoskannetjes met gefilterd water, brandnetelthee en lekkere zelfgemaakte soep zag staan. Ze zei “oké je bent wel erg goed voorbereid, ik zag in je dossier ook al het een en ander staan over wat je wel en niet wilde”. Gelijk zei ze erbij “Alleen maar heel goed hoor, ik hou daarvan, maar je ziet het weinig”.
En zo kwam ons gesprek tot stand over mijn reis tot zover en hoe ik daarin mijn eigen(wijze) pad bewandel en hoe we (zij en ik als hulpverleners) dit toch eigenlijk iedereen gunnen, maar dat mensen niet weten wat er allemaal mogelijk is en niet meer weten of durven te vertrouwen op wat ze zelf voelen en willen, dus daar ook niet op kunnen anticiperen.
Dit weten begon bij mij natuurlijk al ver voor ik mijn tumor ontdekte. Door mijn jarenlange ervaring tijdens het behandelen en het horen van alle verhalen van mijn patiënten met borstkanker.
Al deze dames hebben bijgedragen aan mijn kennis. Deze kennis heeft de gemiddelde persoon die hiermee te maken krijgt natuurlijk niet, al kan je je daar met alle verhalen op internet tegenwoordig wel aardig over inlezen.

Voelen

Naast kennis heb ik een grote interesse in mijn eigen lijf. In hoe het werkt en hoe ik het daarbij kan helpen en ik heb een enorm vertrouwen in het zelf genezend vermogen ervan.
Het voelen is mij met de paplepel ingegoten en dat heb ik in de loop van mijn leven en opleidingen verder versterkt.
Dat weten en voelen is denk ik vooral de basis van mijn behoefte aan zelfbeschikking. Natuurlijk naast het feit dat ik als klein meisje altijd al “zelluf doen!” riep.

Toen ik op zomervakantie in mijn caravan dan ook de tumor voor het eerst voelde wist ik direct dat ik dit even helemaal voor mezelf wilde houden. Ik voelde direct dat het foute boel was, maar wilde dat eerst zelf een plek geven en voelen wat ik met dit feit wilde gaan doen.
Er was geen paniek, geen angst, alleen een heel duidelijk gevoel van oké, dit is iets groots wat ik goed wil aanpakken en niet in die bekende rollercoaster terecht komen waar je de regie over je eigen leven kwijt raakt. Ik kon daar dan ook in eerste instantie geen bemoeienis, verdriet of angsten van iemand anders bij hebben. Op een gegeven moment heb ik het wel aan mijn beste vriendin verteld omdat ik wist dat zij er precies zo in zou staan als ik, beschouwend en voelend, zonder paniek.

Stevige basis
Pas een maand later, nadat ik elke nacht met mijn hand op mijn borst had geslapen en alles aan emoties had gevoeld wat er gevoeld moest en op dat moment kon worden en ik besloten had dat het tijd was om naar de huisarts te gaan, pas toen heb ik het mijn man verteld. Ik had toen al zo’n stevige basis in mezelf gelegd dat ik vanaf het eerste moment mijn man en kinderen kon ondersteunen in de schok, die voor hen op dat moment pas kwam en direct helder kon meedenken met de artsen.

Deze basis heeft ervoor gezorgd dat ik op een assertieve manier mijn behandeltraject ben ingestapt. Vanaf het eerste gesprek heb ik vragen gesteld en ben ik vervolgens thuis gaan voelen wat de verschillende opties met mij deden. Vervolgens ging ik dan op zoek naar de voor mij beste mogelijkheid. Als die er niet was dan ging ik verder op zoek naar manieren om mezelf dan zo goed mogelijk voor te breiden. Of manieren om mijn lijf te helpen een vervelde situatie te doorstaan met de minste schade of bijwerkingen. Zo ging ik steeds goed voorbereid op weg naar de volgende stap…
Voor mijn gevoel hield ik zo de regie in een situatie die alles behalve binnen mijn comfortzone lag.

Om het leesbaar te houden heb ik dit blog in tweeën gesplitst. In het volgende deel zal ik de voorbeelden van deze aanpak beschrijven, om zo een beeld te schetsen van wat ik dan allemaal deed tot nu toe om deze zelfbeschikking te houden.

Wordt vervolgd…

Liefs vanmei