Bij deze titel zullen veel mensen denken dat de chemotherapie toch echt mijn hersencellen meer beschadigd heeft dan ik wil toegeven, maar niets is minder waar. Ik dacht altijd al zo over bepaalde dingen, maar durfde er nooit openlijk voor uit te komen. Altijd al voel ik me verbonden met de natuur en ben ik er heel graag onderdeel van. En de tijd van mijn mond houden, omdat ik bang ben van wat mensen ervan denken, is nu wel geweest.
Dus ja… bomen knuffelen!
Zonder bomen geen leven
Laat me beginnen bij uitleggen waarom ik bomen zo enorm fascinerend vind.
Ten eerste, zij zorgen voor onze zuurstof, denk je eens in, zonder hen zouden wij niet eens kunnen bestaan. Alleen al wat dat betreft zijn wij volledig afhankelijk van hen.
Daarnaast zorgen ze voor schaduw als de zon fel schijnt, voor beschutting tegen de harde wind en je kunt er onder schuilen bij regen. We hebben vast allemaal wel eens met harde wind en regen door de polder gefietst. Hoe blij ben je dan als er een bomenrij opdoemt die je een beetje in de luwte van haar brede bomen laat fietsen.
Ook is er bewezen dat je rustig wordt van het verblijven in een bos. De kleuren en structuren van de boomstammen, takken en bladeren zijn herkenbaar voor ons brein als een gezonde en veilige omgeving. Je hartslag daalt en je gaat rustiger ademhalen. In Japan is bosbaden (jezelf onderdompelen in het bos) zelfs opgenomen in het nationale gezondheidsprogramma.
En wanneer je eens extra diep inademt, omdat je bijvoorbeeld aan het hardlopen bent, dan krijg je in een bos tenminste gezuiverde lucht binnen, want dat doen bomen ook. De vervuiling die wij met onze industrie veroorzaken weer uit de lucht halen en zo de lucht zuiveren. Je zou een persoon voor minder knuffelen, of niet?
Verhoog je energie
Als je, zoals ik, houdt van een beetje spiritualiteit, dan ken je misschien wel de term: Je energie verhogen. Dat houdt in dat je min of meer zelf kunt kiezen in wat voor energie jij je begeeft. Je kunt je vast wel voorstellen dat boosheid of jaloezie een lagere energie, oftewel trilling heeft dan dankbaarheid. Hoe hoger je energie, of trillingsniveau, hoe fijner jij je voelt en hoe meer prettige mensen, gebeurtenissen en situaties je aantrekt.
Het is dus fijn als je een makkelijke manier hebt om je energie te verhogen, want soms is het leven gewoon even niet zo leuk en merk je dat je alleen maar boos of gefrustreerd bent. Als dat het geval is trek je vaak nog meer ellende aan en krijg je zinnetjes als : “Kan er dan nooit iets goed gaan?” of “ja hoor, dat kan er ook nog wel bij!”
Dan weet je nu dat dankbaarheid je energie direct omhoog katapulteert naar het hoogste niveau. De makkelijkste manier is dan om naar de dichtstbijzijnde boom te lopen. Denk je even in wat deze boom elke dag ongevraagd voor jou doet, dan hoef je toch niet lang na te denken om die boom om zijn stevige stam te vliegen, een dikke knuffel te geven en even echt oprecht dankbaar te zijn voor het feit dat ie er is? Kijk maar eens hoe je energie daarna veranderd is als je weer weg loopt.
En als je hier allemaal niet in gelooft en je doet het desondanks toch, dan moet je op z’n minst glimlachen om deze gekke actie en heb je toch stiekem je energie een boost gegeven.
Met de voetjes op/in de grond
Nog iets waar bomen meesters in zijn, gronden, oftewel aarden.
En ook dat is zoiets dat je gewoon eens kan proberen, je verliest er niks mee als het voor jou niet werkt. Het experiment gaat zo: Wanneer je vreselijk druk in je hoofd en hartstikke moe bent, ga je naar een plek met bomen waar je even alleen kunt zijn. Langs een drukke weg of wandelpad zullen de meesten zich toch een beetje opgelaten voelen. Ga daar gewoon eens tegen een stevige boom aan zitten of staan. Met je rug tegen de boom en laat je maar even ondersteunen. Leg ook dat drukke hoofd er tegenaan en adem… Meer niet, moet je maar eens voelen wat er gebeurt. Met hun wortels diep in de aarde verankerd voeren bomen negatieve energie af, de aarde in. Geef jouw negatieve energie maar over en laat die boom het afvoeren. Echt, je staat als herboren weer op!
Het verborgen leven van bomen
Door het boek ‘Het verborgen leven van bomen’ van Peter Wolleben heb ik nog meer ontzag en respect gekregen voor bomen dan ik al had. Wist je dat bomen met elkaar communiceren? Door hun wortels en schimmels kunnen ze elkaar op de hoogte brengen van gevaar en elkaar helpen bij extreme weersomstandigheden. Dat ze net als mensen in families samen leven met hun kinderen en dat deze bomen die zo samenleven veel ouder kunnen worden dan de meeste solitaire bomen? Goh, werkt dat voor ons niet net zo?Als je het boek eenmaal hebt gelezen kan je nooit meer hetzelfde naar bomen kijken. En wanneer je dan door een bos loopt vraag je je op zijn minst af wat die boom die daar allemaal heeft meegemaakt lang voordat jij geboren was en wat hij allemaal nog zal meemaken nadat jij allang weer tot humus geworden bent…
Kom je mij dus in een bos of andere boomrijke omgeving tegen, kijk dan niet vreemd op als je mij een boom een aai ziet geven of een heuse knuffel. Ik schaam me er niet voor, sterker nog, ik zou je willen aanraden om hetzelfde te doen!
Liefs vanmei