Dit keer beschrijf ik hoe ik, anderhalf jaar na mijn kankerdiagnose, voor de tweede keer werd stilgezet, letterlijk! Ditmaal door een haas. En het is ook vooral een verslag van wat dit teweegbracht in mijn hoofd.
Voor mij zijn de gebeurtenissen in mijn leven namelijk altijd een interessant studieobject om zo meer te weten te komen over mezelf en wat ik belangrijk vind of waar ik nog lessen te leren heb en ik neem jullie daar graag in mee. Echter, het is niet zo makkelijk om dingen te veranderen en de lessen komen in verschillende vormen terug. Zo ook dit keer…
De eerste keer stilgezet
Toen ik in 2022 de diagnose borstkanker kreeg stond mijn wereld niet zozeer stil, maar de sneldraaiende film waarin ik de rol van mijn leven speelde, kreeg wel een enorme plottwist.
Het tempo van de film ging ook drastisch naar beneden en een heleboel verhaallijnen werden wel even on hold gezet of eindigde gedurende het behandelproces. Mijn wereld stond niet stil, maar ikzelf werd even stilgezet.
Zo werd ik gedwongen om aanpassingen te doen en nee te leren zeggen tegen zaken waar ik eerder nooit nee tegen durfde of wilde zeggen. Keuzes vóór mezelf in plaats van tegen iets of iemand anders.
Het voelde uiteindelijk fijn om zo goed voor mezelf te zorgen en het was in die tijd ook eigenlijk best makkelijk, want iedereen stimuleert dit op zo’n moment, neemt je zaken uit handen of denkt mee om het makkelijker voor je te maken. Ik merkte dat ik in deze tijd eigenlijk hartstikke veel energie had en leefde (naast de vervelende behandelingen) behoorlijk mijn ideale leven.
Wankele balans tijdens de opbouw
Nadat ik weer was begonnen met werken werd het langzaam lastiger om de balans te blijven houden tussen de opbouw van mijn conditie plus werkzaamheden èn voldoende rust inbouwen. Steeds vaker baalde ik ervan dat ik toch weer teveel had gedaan, dat ik toch weer zooo moe was ‘s avonds of zelfs ‘s ochtends al moe opstond. Ik was regelmatig gefrustreerd dat het me niet gelukt was mijn leven zo om te gooien dat ik mijn ideale leven kon blijven leven en toch genoeg geld en energie had om al die dingen te kunnen doen die dat leven zo ideaal maakte.
Maar ik zette dapper door en pushte mezelf af en toe wat harder om daarna juist weer een hele zondag op en neer te pendelen tussen bed, bank en sauna om zo weer genoeg bij te komen om de volgende maandag weer fris en fruitig ten tonele te verschijnen.
Hup hup, de lente komt eraan!
Inmiddels kwam de lente er al bijna aan en vond ik dat het wel weer tijd was om uit die cocon te komen en weer wat meer te gaan doen. Ik zou wat meer gaan fietsen (met al die regen was ik toch wel vaak met de auto naar mijn paard gegaan) en zat eraan te denken om weer wat zaken op te gaan pakken die ik had laten liggen toen ik weer volledig ging werken. Mijn laatste blog dateert ook ongeveer uit die tijd.
In dat laatste blog schrijf ik trouwens ook al over de zoektocht naar de balans, die ik daar vergelijk met het aantrekken van die knellende winterschoenen na een zomer lang lopen op slippers. Na dat blog zijn we inmiddels ruim 2 maanden verder wanneer ik voor de tweede keer wordt stilgezet, dit keer door een haas.
De confrontatie met de haas
Het was zondagavond, ik had voerdienst bij de paarden. Dat betekent, de paarden hun voer geven, hooizakken vullen en ophangen en de track, bestaande uit een rondgang van zand, mesten. Met dat alles ben ik toch al gauw ruim twee uur bezig. Daarna besloot ik dat ik nog even wilde rijden op mijn paard. Het was nu mooi weer, de zon ging heel vredig onder en er lag weer een drukke week voor me, dus ik wist niet wanneer ik daar weer tijd voor zou hebben. Even flink doorwerken dus en nog gauw even genieten van dit gestolen moment. Zo voelde het, want ik moest eigenlijk al naar huis. Daar zaten ze namelijk te wachten met eten.
Zo gezegd, zo gedaan. Tevreden dat ik het allemaal weer had gered, fietste ik in de hoogste versnelling van mijn elektrische fiets naar huis. Als ik op zou schieten zou ik nog mee kunnen eten met mijn gezin en dat is toch ook wat waard in deze drukke tijden waar je elkaar al zo weinig spreekt.
Het was inmiddels al donker en de weg waar ik op reed onverlicht.
In één klap stil
In een flits zag ik een grijsbruine gedaante de lichtbundel van mijn koplamp binnen rennen en voor ik besefte wat er gebeurde, voelde ik mijn stuur omklappen en mijn hoofd tegen het asfalt slaan.
Daar lag ik in het donker op het fietspad, ongeveer 2 meter verder dan mijn fiets. Snel stond ik op, al kwam ik er gelijk achter dat ‘snel’ nu even niet de beste manier was.
Mijn knieën waren kapot, net als mijn handen en wenkbrauw en alles voelde bont en blauw.
Heel langzaam ben ik naar huis gefietst, waar ik mijn wonden heb verzorgd en rillend mijn bed in ben gedoken.
en door…
Voor de volgende ochtend heb ik mijn pilatesles afgezegd, maar diezelfde avond ben ik toch maar weer gaan lesgeven en dinsdag stond ik weer aan de behandeltafel. Mijn rechterhand kon ik nauwelijks gebruiken door de schaafplekken en een blokkerende pols, maar na deze week werken ging ik in mijn vrije weekend toch ook nog naar een driedaagse massage cursus, daar had ik zo naar uitgekeken en die kon ik toch niet afzeggen?
In deze pijnlijke week was ik ook gewoon weer met mijn paard in de bak bezig toen er weer een haas de bak in kwam rennen, recht op ons af. “Wéér een haas op mijn pad?” dacht ik en ik besloot op te zoeken wat het betekent wanneer een haas je pad kruist. Ik las het volgende:
De spirituele betekenis van de haas: onthaast en volg je gevoel
In een razend rap tempo beweeg jij je voort. Hop, hop, naar de volgende stop. Even daar stilstaan en dooooor! De haas heeft voor jou daarom belangrijke inzichten, waardoor je misschien wel andere keuzes gaat maken. Het is aan jou om jouw leven vorm te geven hoe jij dat wilt. Dat is geen abracadabra, dat is hoe het werkt. In dit artikel lees je wat je van de haas kunt leren; wat het vertelt over haastige spoed, dat je mag onthaasten, geduld mag hebben, zelf kunt creëren wat jij wilt zonder angsthaas te zijn.
Oké, die kwam wel binnen! In het artikel, dat nog heel veel meer vertelt, gaat het ook over het moeten en het conformeren aan het geheel en de samenleving. Dit is precies wat ik nu toch weer ben gaan doen. Steeds stap ik weer in dezelfde valkuil. Ik weet het, ik voel het en toch gebeurt het keer op keer!
Zachtheid
Maar wanneer ik deelneem aan die driedaagse cursus, die gaat over energetische massage, dan voelt dit als thuiskomen. De aandacht, de verbinding, het voelen en vertragen. Het zachte contact, waarin juist meer kan gebeuren dan bij een stevige interventie. Ondanks de pijn in mijn pols geniet ik van deze dagen! Het voelt alsof dit de richting is die ik steeds meer op mag gaan. De richting van de zachtheid.
Nog meer lessen?
In de weken erna word ik belemmerd door de pols die maar niet wil verbeteren. Mega frustrerend vind ik het. Ik kan toch niet weer thuis gaan zitten? Ze zien me aankomen op mijn werk… En ik moet toch gewoon voor mijn paard zorgen? Het luisteren naar de haas is nog lastig merk ik. Wel blijf ik nog even weg uit mijn moestuin en leer ik weer wat beter om hulp vragen als ik bijvoorbeeld weer eens een potje niet open krijg ofzo, maar echt rustiger aan doen en in balans blijven lukt nog niet helemaal.
Dan krijg ik ook nog een boete voor te snel rijden en besef dat de lessen waarschijnlijk blijven komen tot ik echt durf te gaan kiezen voor het volgen van mijn eigen tempo, voor de zachtheid en dit echt ga integreren in mijn leven.
Inmiddels zijn we 6 weken na de hardhandige ontmoeting met de haas. Mijn pols wordt langzaamaan iets minder pijnlijk en ik krijg steeds meer vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Dat alles een divine timing heeft en ik niks hoef te pushen of te forceren.
Luisteren naar mijn lichaam en de mooie symbolische lessen die voorbij komen is genoeg. Het zal zich wel ontvouwen, de weg naar balans en het leven van mijn ideale leven. Niet voor even, maar blijvend!
Energetische massage
Er is inmiddels een eerste plek op mijn pad gekomen waar ik kan gaan starten met het geven van de energetische massages. Het is nog niet helemaal ideaal, maar het is een begin. Deze massages zullen dan voor mij zelf ook een reminder zijn om langzamer te gaan, meer mijn gevoel te volgen. Ik ben erg benieuwd waar dit mij zal brengen, ik hou jullie op de hoogte!
Liefs, vanmei