Het is vandaag 1 januari. Een nieuw jaar, een nieuw begin.
Op zich voelt dat na het afgelopen jaar helemaal niet als slecht idee! Het was een intens jaar voor mij, 2023.
Het jaar begon midden in mijn chemotherapie, waarna een borstoperatie met reconstructie volgde en een 22-tal bestralingen. Ik begon met het schrijven van mijn eerste online cursus en het leren van alle facetten daarvan. Vlak na de laatste behandelingen vloog ik met mijn zoon samen naar Curaçao, wat het ultieme ontspannen lijkt, maar wat ik toch echt een beetje anders ervaar, wanneer ik alleen met een kind naar een totaal andere en onbekende bestemming vlieg (ik ben een behoorlijk behoudende huismu(t)s). Het was fantastisch! Een echte ervaring, maar ultiem ontspannen kon ik het niet noemen. Verrijkend wel en dat is de term die voor mij eigenlijk symbool staat voor het gehele jaar.
Ik heb zo enorm veel gevoeld, geleerd en ervaren, dat is niet zomaar in woorden te vatten.
Fijne routine
Inmiddels had ik een fijne routine gevonden van een heel klein beetje werken, namelijk mijn pilates lessen geven en een enkele patiënt (mens en dier) behandelen en verder veel wandelen met de hond, yoga nidra sessies, oftewel powernaps in mijn geval. Het verzorgen van mijn paard en moestuin. Verder nog regelmatige sessies in mijn eigen sauna en een enkele keer in bad. Ik voelde me heerlijk! Echt sterk, ontspannen, vrolijk en enthousiast tegelijk! Ondertussen deed ik voor het eerst in mijn leven modellenwerk. En nog wel voor een bh ook! Haha, stel je voor, op je 46e hiervoor gevraagd worden… Het is weliswaar een oedeem bh, van Bratelle, waar ze alleen echte borstkankerpatiënten voor willen gebruiken, dus geen Victoria’s Secret, maar toch! Ik deed het wel en voelde me echt heel vrouwelijk en stoer en krachtig en kreeg veel complimenten over de foto’s en over mijn uitstraling op dat moment. Dit is hoe ik het wilde blijven doen, ik had mijn nieuwe ik gevonden. Versie 2.0, zoals je zo vaak ziet na een heftige gebeurtenis in iemands leven.
Back to normal
Na de zomervakantie ben ik gaan kijken naar wat ik allemaal weer zou gaan oppakken en wat niet. Met pijn in mijn hart liet ik de dierfysiotherapie in Hilversum los. Ze hadden daar een waardig vervanger voor mij gevonden, dus ik kon mezelf met goed fatsoen die vrije vrijdag terug geven. Dat voelde, na het verdriet van te moeten loslaten, toch goed.
Die dag kon ik dan mooi gebruiken voor het schrijven aan en het vormgeven van mijn online cursus.
In de humane fysiotherapiepraktijk, mijn loondienstverband, waren ze erg meedenkend over het opbouwen van mijn uren en ik ging daar voortvarend mee aan de slag. Het was fijn weer echt onderdeel van dit lieve team te zijn en alle patiënten te kunnen helpen die zo meelevend hadden gewacht op mijn terugkeer.
Mijn paard verhuisde naar een prachtige plek waar ze meer vrijheid kreeg om echt paard te zijn en waar ik meer betrokken kon zijn bij haar leven en mee ging draaien in de taken, in de zin van voeren en mest ruimen. Dat is op zich een heerlijke work-out waarvan ik echt geniet zo buiten tussen de loslopende paarden, maar in het afgelopen najaar, met zijn miljoen liter regenwater was het een behoorlijke, fysieke en mentale uitdaging!
Daar gaan we weer…
Langzaamaan merkte ik dat ik aan het einde van mijn, niet eens zo lange werkweek steeds vermoeider werd en korter af tegen de mensen dicht bij mij. Ik stopte met het schrijven van deze blogs en zelfs het schrijven in mijn journal, ik deed geen yoga en meditatie meer. Nam minder tijd voor de sauna en liet de wandelingen met de hond, waar het kon, over aan mijn man.
Ik voelde me gevangen en teleurgesteld. Het ging tijdens de behandelingen zo goed met mij en nu zakte ik langzaam weg. De decembermaand kwam eraan met al zijn lekkers en ik heb daar volledig aan toe gegeven, hello suikerverslaving, welcome back! Al met al ging dit niet de goede kant op..
Inzicht
Op de valreep heb ik besloten de twee weken kerstvakantie vrij te nemen, oké min één dag, zodat ik mijn schuldgevoel over het feit dat ik net weer was begonnen in kon dammen en de mensen die echt geen twee weken konden wachten toch nog even kon helpen.
In de eerste vrije week drong zich een vergelijking aan me op, van mijn leven en (te) krappe schoenen. De mensen die mijn eerdere blogs hebben gelezen weten dat ik fan ben van barefoot lopen, oftewel mijn voeten bewegingsvrijheid gunnen, dus daarom is deze vergelijking waarschijnlijk een logische. Het gaat zo:
Ken je dat gevoel van na een lange warme zomer op slippers weer voor het eerst je stevige schoenen aantrekken en dan, elk jaar weer opnieuw, het gevoel hebben dat ze te klein zijn?
Terwijl ze aan het einde van de winter echt helemaal prima pasten en misschien zelfs wel heerlijk warm en comfortabel voelden.
Maar het wordt nu toch echt te koud voor die slippers, dus je moet wel. Misschien krijg je de eerste week zelfs wel een blaar, maar naarmate je wat langer op die schoenen loopt voegen je voeten zich wel weer en krijg je wellicht een laagje eelt waar eerst de blaar zat. Je schoenen zitten weer prima, problem solved!
Zo voelt het nu ook met mijn oude leven. Het schuurt en wringt. Ik weet dat als ik stug doorzet, even mijn schouders eronder, dat ik wel weer dat laagje eelt kweek. Dat het wel weer zal passen en misschien best wel weer prima zal voelen, maar wil ik dat ook?
Wil ik wachten op de volgende ‘zomer’, aka burn out, ziekte of crisis, waarin ik kan voelen dat ik sterk en ontspannen tegelijk ben? Dat ik mijn eigen ritme en flow kan volgen en mijn leven kan leiden volgens mijn eigen natuur? Of is er ook zoiets als een tussenweg, zoals mijn barefoot schoenen, die warm en comfortabel zijn èn mijn voeten toch alle bewegingsvrijheid geven waar ze zo naar verlangen?
Intentie voor 2024
Dit nieuwe jaar zal voor mij bestaan uit de zoektocht naar de inrichting van mijn nieuwe leven ‘barefoot-style’. Daarin zal ik proberen tijd vrij te maken om jullie mee te nemen in dit proces. Zonder beloftes, want die wringen te veel, maar wel met de positieve intentie mensen zoals jij (als je tot hier hebt volgehouden met lezen) te inspireren met mijn weg. Wetende dat ik niet de enige ben met deze struggle.
Ik wens jou een prachtig nieuw jaar, waarin je de vrijheid hebt om keuzes te maken die je het gevoel van blote voeten geven! Oftewel een gelukkig 2024!!
Liefs vanmei