Denk je goed te doen door weer een beetje conditie op te gaan bouwen, na een lange tijd alleen maar ingeleverd te hebben.
Beetje zwemmen in de zee, beetje hardlopen, gewoon weer een beetje de grenzen verleggen, maar dat moest ik al snel bekopen met een milde zweepslag in mijn kuit. Oh jee en nu… Vakantie weg? Gezonde plannen weg? Nee natuurlijk niet! Gewoon goed luisteren….
Mijn eigen natuur
Mijn eigen natuur, wat bedoel ik daarmee? Mijn eigen wijze, daarover hebben jullie me al veel vaker gehoord. En de natuur is inderdaad mijn grootste inspiratiebron. Als je dan die twee samen voegt krijg je wel een beetje wat ik bedoel met mijn eigen natuur. Ons lichaam is ook natuur, dus ik had ook kunnen schrijven luister naar je eigen lijf, maar er is meer. Het gaat ook om natuurwetten en ons diepere weten. Soms weet je dingen. Dingen die je toch echt anders geleerd hebt gekregen, maar waarvan je voelt dat het klopt. Zo ook met mijn ervaring deze week.
Hier op vakantie in Zeeland, weg van al mijn normale bezigheden en dingen die moeten probeer ik heel goed naar mijn eigen natuur, de stem binnenin mij te luisteren. Wat heb ik nodig, wat is op dit moment goed voor mij…
Barefoot hardlopen
De eerste dagen voelde ik dat het tijd was om mezelf fysiek weer wat uit te dagen. Ik had er zin in en de wind die hier praktisch altijd waait, samen met het zonnetje daagden me uit nog wat meer in beweging te komen. Zo kwam het dat ik de eerste pasjes ging hardlopen tijdens het ochtendrondje met de hond. Niks geks, heel rustig aan, om de dag, gewoon zo lang het goed voelt ga ik door en wanneer er een gevoel van moeten of ‘nu even doorzetten’ aan te pas gaat komen, dan stop ik er weer mee. Zo gezegd, zo gedaan.
Het rondje dat ik hiervoor uitkoos was gewoon het rondje dat ik ’s ochtends altijd loop. We komen hier al jaren, want mijn ouders woonden hier tot een aantal jaar geleden in de straat. Wat nu anders is dan voorheen, is dat ik op mijn barefoot sokken loop. Inmiddels zijn mijn voeten daar behoorlijk aan gewend, al loop ik thuis nooit op asfalt met deze sokken. En al helemaal niet hard.
Blessure
Nu dus wel en de eerste 3 keer ging dat eigenlijk hartstikke goed, Het barefoot lopen op een dergelijke ondergrond dwingt je om op je voorvoet te lopen en goed te veren, anders voelt het neerkomen echt als een harde knal. Ik was trots op mijn lijf dat het dit na alle ontberingen zo makkelijk oppakte.
De vierde keer ging het mis. Ik klom een duin op om naar de onstuimige zee te kijken (waar ik heel verstandig had besloten niet in te duiken) en toen ik weer beneden was en verder wilde lopen voelde ik een klap in mijn kuit en kon ik totaal niet meer afwikkelen.
What (not) to do??
Nou ken ik natuurlijk als fysio de verhalen van mensen die dit meemaken en daarna bij ons in de praktijk verschijnen. Zo ook wat je dan hoort te doen, maar als het mijzelf overkomt gaat er toch een ander mechanisme in werking… Ik ga voelen. Wat heeft mijn lijf nu nodig, wat voelt goed? Ik ben daar dus ter plekke in het duin gaan liggen met mijn zere kuit op mijn andere knie om zo de kramp eruit te laten zakken. Daarna ben ik naar huis gewandeld (dat klinkt soepeler dan het er in werkelijkheid uit zag hoor;)
Eenmaal thuis heb ik mijn massagegun gepakt, ook niet iets dat ik mijn patiënten normaal gesproken aanraad direct na het trauma, maar ik voelde wel dat er niks afgescheurd was en had de behoefte gelijk de doorbloeding in de gehele kuit optimaal te maken waar die door de kramp waarschijnlijk flink verminderd was.
Hierna heb ik de kuit getaped voor wat ondersteuning en ben ik gaan bewegen, nog steeds op blote voeten, waar je meestal een hakverhoging of bepaald stevig schoeisel voorgeschreven krijgt.
Die zelfde dag en de volgende heb over de verharde weg gefietst en door de duinen, over het strand en vooral in de zee gelopen, gespeeld en op één been gestaan. Niet direct wat wij in onze opleiding leren om mensen te adviseren, maar wel wat ik voelde dat ik moest doen. Ik zal uitleggen waarom…
Teamwork makes the dream work
Mijn theorie over de blessure en het herstel is namelijk deze:
Wanneer je op glad asfalt hardloopt dan land je voet steeds in min of meer dezelfde positie. Er zijn dus een paar spiervezels in je kuiten die veruit de meeste klappen opvangen. Waarschijnlijk denken die vezels op een gegeven moment “ja dag! We doen het samen of we doen het niet”.
Dan kan je er dus voor kiezen om rust te nemen en met je pootje omhoog te gaan zitten of je gaat voor optie twee, “we doen het samen”. In het voorbeeld van staan in de zee. Daar wordt je door de golven steeds heen en weer geslingerd en heb je alle spieren in je benen nodig en alle vezels in al die spieren moeten samen werken om de steeds veranderende stand van je lichaam te corrigeren. Zo ook met lopen in de duinen. Dat gaat omhoog, omlaag, je enkel zakt naar links en rechts, dus er is een enorme variëteit aan spiervezels nodig om jouw lijf boven die ene voet te houden en je enkel te stabiliseren. Echt teamwork dus! De kapotte/verrekte vezels worden zo ondersteund en gecompenseerd door alle andere gave vezels die er ook nog in de kuit aanwezig zijn. Ondertussen wordt de spier aangesproken op zijn functie en zal alles in het werk stellen om deze functie te vervullen, dus op de goede lengte en soepelheid functioneren en herstellen, in plaats van verkort en verkrampt.
Let op! Dan moet ik er natuurlijk wel bij vermelden dat ik nu al meer dan een jaar alleen nog maar op echt platte schoenen en blote voeten loop. Wanneer je altijd op een hakverhoging loopt, welke in veruit de meeste schoenen zit, dan kan je in zo’n geval natuurlijk beter niet ineens plat, dus op blote voeten gaan lopen, maar dat even terzijde.
En nog wat hulpmiddeltjes en rust
De tape was er na de eerste kennismaking met strand en zee al af, maar dat gaf me wel de gelegenheid om in het huisje met mijn favoriete gel van Traumeel te masseren en daarna een warme kersenpittenzak erop te gaan zitten. Die we overigens voor dat doel hier kochten bij de lokale kersenboomgaard, gemaakt van hun eigen pitten, hoe leuk! Dit deed ik steeds zodra ik thuis kwam, flink had belast en ging zitten of naar bed ging, zodat ook dan de doorbloeding nog wat extra gestimuleerd werd en de kuit lekker kon ontspannen.
Tussen al het bewegen door heb ik uiteraard ook voldoende rust genomen, het is ten slotte vakantie! En dat heeft een herstellend onderdeel nou eenmaal ook echt nodig.
Resultaat en disclaimer
Tot mijn eigen verbazing zijn we nu twee en een halve dag verder en ik voel praktisch niks meer! Waarmee ik niet wil zeggen dat iedereen dit soort tips maar klakkeloos moet volgen. Maar luisteren naar je lijf en proberen te voelen en begrijpen wat het nodig heeft, zonder uit angst voor pijn of schade stil te vallen lijkt toch ook nu weer zijn vruchten af te werpen. Iets dat het in het laatste jaar tijdens mijn behandeltraject vaker heeft gedaan. Ik zal nog even niet gaan hardlopen, maar ook niet stilzitten, dat is zeker.
Deze tip vanmei wilde ik jullie toch ook op vakantie niet onthouden; Luister naar je eigen natuur!
En als je er niet uitkomt, geen paniek..,. Ik ga na deze vakantie weer aan het werk, dus dan luister graag weer met je mee.
Liefs vanmei