De vergelijking met een achtbaan wordt meestal getrokken als het gaat om de emoties rondom live events, de “emotionele achtbaan”. Bijvoorbeeld na het horen van een diagnose bij ziekte. Bij mij drong de vergelijking met een achtbaan zich echter aan me op toen ik nadacht over mijn energie van het afgelopen jaar. Het jaar van mijn re-integratie op het werk en in het ‘gewone leven’.
De Baron
Laat ik mijn situatie schetsen aan de hand van de Baron uit de Efteling. Voor degene die de Baton niet kennen volstaat ook een willekeurige andere achtbaan uit een random pretpark.
De vergelijking begint op het moment dat mijn behandeltraject (van borstkanker) afgerond was en ik na een heerlijke zomer mijn werkzaamheden weer ging oppakken.
Rennen naar de achtbaan
Ik snelde vol enthousiasme richting het gewone leven. Ik kon niet wachten om te gaan detoxen. Alle troep van de chemokuren, belastende straling en andere medicatie en middeltjes uit mijn lichaam te werken. Daarnaast wilde ik mijn kracht en conditie weer verder op gaan bouwen. Vergelijk dat maar met de enthousiaste gang richting de uitgekozen attractie.
Als kind rende je letterlijk naar de achtbaan en kon je niet wachten om door het poortje te gaan naar de rij. Zo nu ook, ik had ook haast om te gaan herstellen. Heerlijk leek het me, wanneer die energie weer terug zou komen!
In de rij met bochten
Eenmaal door het poortje en gestart met de re-integratie begint de rij.
Je kent ze wel de rijen uit het pretpark… Eindeloos, met meerdere bochten en slingers, waardoor je niet kunt zien hoe lang de rij echt is en het steeds toch nog langer duurt dan je oorspronkelijk dacht.
Zo ook met die energie, daar moest ik toch ook echt nog even op wachten en nog even… en nog ietsje langer… Geduldig schuifelde ik stapje voor stapje dichterbij.
Het vervelende is dat, wanneer ik dan net het gevoel had dat ik weer een klein beetje meer energie had, ik dan ook gelijk weer iets meer ging doen qua werk of sociaal leven en dat dit dan direct dat kleine beetje energie weer opslokte. Oftewel nog een extra bocht in de rij.
Instappen!
Maar daar is dan eindelijk het treintje, ik mag instappen. Jawel, het herstel gaat beginnen!
Tergend langzaam klimt het treintje omhoog, hoger en hoger. Meer en meer energie, het is spannend, want je weet dat het een fragiel evenwicht is, maar het is een fijne spanning.
Het voelt goed, bruisend als je boven bent aangekomen.
Yes! Het is gelukt! Ik werk weer zo goed als mijn volledige uren, loop met kruiwagens vol mest door de modder te sjouwen bij het paard. Ik maak weer afspraken en hoef niet meer steeds tussendoor op de bank te gaan liggen. Het is heerlijk op het hoogste punt en het uitzicht is fantastisch!!
De vrije val
En dan komt de vrije val. In een paar seconden ben je weer beneden. Je gaat weer zonder na te denken mee in het ritme van anderen, probeert te voldoen terwijl je lichaam eigenlijk aangeeft dat dit helemaal nog niet kan en dan lijkt het alsof je nog veel minder energie hebt dan tijdens de gehele behandeling.
Natuurlijk is dit niet zo gek, want tijdens het behandeltraject hoef je je nergens anders mee bezig te houden dan dit traject zelf. Er komt zoveel wilskracht en dus adrenaline vrij dat je daar best lekker op kunt gaan, maar als het allemaal voorbij is stopt ook die aanmaak en voel je ineens hoe moe je eigenlijk bent. Deze vrije val was voor mij zo rond afgelopen december.
En weer klimmen (….en dalen)
Gelukkig mocht ik lekker het grootste deel van de kerstvakantie vrij nemen en daardoor kwam ik ook weer snel uit dat dal. Net als in de achtbaan ging het bij mij, na dat eerste langzame stuk omhoog en de vrije val naar beneden, allemaal veel sneller achter elkaar. Door de vakantie kwam mijn energie weer terug, maar in de loop van de weken toen ik echt mijn agenda weer ging vullen kelderde deze ook weer een beetje, maar niet meer zo hard, gewoon een stukje up en weer een stukje down.
De eerste looping
Toen kwam eind februari onze wintersport. We hadden erg slecht zicht op de piste en ik moest mijn gevoel op het snowboard weer een beetje terugvinden na alle veranderingen in mijn lichaam. Dit resulteerde in epische spierpijnen in alle delen van mijn lijf.
Gelukkig was ik goed voorbereid en kon ik elke middag bij thuiskomst in ons vakantiehuis aan de slag met mijn fascierol en massagegun om alle pijnlijke spieren weer een beetje verlichting te bieden. Ook moest ik elke ochtend eerst een kwartiertje op de yogamat, anders kwam ik niet eens meer overeind na het vastmaken van mijn bindingen.
Deze week was duidelijk te vergelijken met de looping van de achtbaan. Over de kop, echt even niet weten waar je staat.
Ik schiet omhoog en donder weer omlaag
In de week nadat we weer thuisgekomen waren, voelde ik dat ik een sprong gemaakt had. Het was alsof ik een training en hoogtestage in één had gedaan en een heel stuk fitter was dan de maanden ervoor, lekker zeg! Ik schoot dus weer omhoog. Helaas, wat zo snel omhoog gaat moet blijkbaar toch ook weer hard naar beneden..
Twee weken later fietste ik met hoge snelheid en veel energie in het donker naar huis toen er een haas overstak. Deze zag ik pas op het moment dat ik hem al raakte en ik kwam met een smak op het asfalt letterlijk tot stilstand.
Er zit geen kurkentrekker in de Baron, maar anders had ik de weken na deze val hiermee vergeleken. Door mijn gekneusde pols en de pijn die dit gaf met mijn werk en het gesjouw bij de paarden, sijpelde alle nieuw opgedane energie weer weg. Down the drain.
Nog een rondje?
Redelijk katterig stap ik altijd uit het treintje aan het einde van zo’n rit in de achtbaan. Blij dat ik nog leef, maar ik heb voorlopig even geen behoefte aan nog een rondje.
Zo ook nu!
In de Efteling wandel ik na zo’n enerverend ritje graag even rustig door het park, kijk naar de mooie struiken en bomen en kom wat bij voor me aan een volgende attractie te wagen. Hier in mijn woonplaats wandel ik lekker met mijn hondje over de dijk, kijk naar al het ontluikende groen en hoor hoe de vogels zich druk maken met het hoogste lied. Ik kom wat bij voor ik me weer aan een volgende energiegolf ga wagen.
Eerst beweeg ik me maar eens richting mijn eigen versie van droomvlucht. Door in alle rust te genieten van al het moois van de lente om me heen.
Laat die adrenaline maar lekker even zitten, even geen achtbaan meer voor mij, dan komt die energie vast vanzelf wel weer.
Liefs vanmei