Rust, geduld en vertragen. Drie behoorlijk moeilijke woorden in deze snelle tijd. De meeste mensen die ik spreek hebben volgens mij moeite deze begrippen in te passen in hun dagelijks leven, maar diezelfde mensen hebben daar vaak wel een enorme behoefte aan.
Eigenlijk had ik voor deze week een andere blog geschreven, maar deze komt er even tussendoor, omdat dit op dit moment belangrijker is. In mijn leven en daarmee waarschijnlijk ook voor anderen, want zo werkt het vaak met het grotere geheel. Je bent nooit de enige die iets voelt. Er blijken dan altijd meer mensen ‘toevallig’ tegen hetzelfde gevoel aan te lopen.
Zelf had ik juist enorme de behoefte om na mijn vakantie afgelopen week en met de ontluikende lente in zicht weer te gaan knallen, maar mijn lijf en ook het weer buiten hebben samen anders besloten.
Toen ik mijn laatste chemokuur kreeg had ik het helemaal bedacht. Ik zou me de eerste week zonder kuur lekker overgeven aan de moeheid, aan rust en herstel. Dan zou ik een week later naar Zweden gaan met het gezin.
Zweden waar de lucht zó schoon is met de zon die net wat helderder weerkaatst op de sneeuw aldaar en de overweldigende natuur die me alle energie zou geven die ik nodig had om me daarna volledig te storten op het weer zo fit mogelijk worden voor de aanstaande operatie. Daar had ik dan nog twee en een halve week de tijd voor, dus een klein beetje tijdsdruk was er wel.
Zo moe…
Eenmaal thuisgekomen na een heerlijke week, die in alle opzichten aan de verwachtingen voldeed (de sneeuw, de zon, de lucht, de natuur, zelfs het Noorderlicht!) en die ook nog eens hartstikke vloeiend verliep voelde ik me maandag toch een partijtje moe!
Hoezo? dacht ik, ik kom net terug van een heerlijke week vakantie en ik zou gaan knallen. Nu heb ik die elektrische fiets, dus ik zou ook weer gaan fietsen, nadat ik de laatste maanden alles buiten het dorp met de auto was gaan doen om mijn energie een beetje te sparen tijdens de kuren.
Dus, na mijn pilatesles in de ochtend gegeven te hebben en weer met de hond te hebben gelopen ging ik al fietsend naar stal, een vijftal kilometertjes verderop. Daar heb ik lekker mijn paardje verzorgd en ook nog een rondje met haar gefietst. Op de terugweg helemaal verloren geregend (zo leuk dat fietsen, houden we erin…!) en ’s avonds nog een les pilates gegeven.
Je raad het al de volgende dag voelde ik me niet veel beter, maar ook deze dag was al redelijk volgepland in de ochtend en avond en tussendoor vond ik het ook nodig om nog even paard te rijden. ’s Avonds ben ik afgedraaid en vroeg mijn bed ingekropen.
Toen ik vanochtend (woensdag) echt nauwelijks mijn bed kon uitkomen en ik uit mijn raam zag dat er zelfs sneeuw op de daken lag bedacht ik me dat zowel de natuur als ik misschien even moesten toegeven dat het nog te vroeg was om te knallen.
Blijkbaar mogen we beide nog wat vertragen. Mijn magnolia stond al te bloeien en nu bevriezen haar tere bloemblaadjes met deze plotselinge oplaaiing van de winter. Alle uitlopende bomen en struiken worden weer even tot stilstand gebracht en zo heb ik me deze middag ook maar weer op de bank genesteld onder een dekentje om deze blog te schrijven en wat bij te tanken.
Ons hoofd wil veelal sneller dan ons lijf. Ik heb dat al zo vaak gehoord bij mijn patiënten, maar ook bij vrienden en kennissen die bijvoorbeeld herstellen van een burn out of in deze tijd Covid of zelfs de griep. Verhalen als ik kom er maar niet vanaf, ik ben er nog steeds niet. Gaat het ooit nog over? We willen het allemaal graag bepalen, want we hebben hier toch geen tijd voor?
Maar ons hoofd bepaald het tempo niet, net zomin als onze agenda. Ons lijf bepaald het tempo en hoe eerder we dat snappen en vooral ons daaraan kunnen overgeven en vertragen, geduld hebben en wéér wat meer rust inbouwen hoe beter en ironisch genoeg, hoe sneller we herstellen.
Inzicht
Ik ben de natuur dan ook weer dankbaar voor dit inzicht en schrijf dit blog dan ook vooral voor mezelf om het elke keer terug te lezen wanneer ik weer in de haast-stand schiet, wanneer ik weer ongeduldig word of mezelf weer voorbij ren.
Om ons heen zien we niet anders dan rennende mensen en hoor je van iedereen dat ie druk druk druk is, dus we zullen het zelf moeten doen dat vertragen. We moeten het zelf weer normaal gaan maken, in plaats van proberen aan dit snelle normaal te voldoen.
Het kan echter helpen om naar buiten te gaan en je te verbinden met de natuur. Dan zie je dat alles zijn eigen tijd heeft en dat het soms wat langer duurt dan we willen (ik kijk de blaadjes uit de bomen net als de haren uit mijn hoofd), maar dat we erop mogen vertrouwen dat straks alle bomen weer vol blad staan en ik weer een weelderige haardos heb, maar wel pas als de tijd èn temperatuur daar rijp voor is!
Liefs vanmei