Voor mij zijn er verschillende manieren en niveaus van vertrouwen. Je kunt op iemand vertrouwen of op een hogere macht, op jezelf en op de loop der dingen. Vertrouwen is iets dat lijkt te groeien naarmate je er meer van nodig hebt en de moed hebt om op die momenten te blijven in plaats van te vluchten. Te vluchten in de angst of de behoefte aan controle. Juist door dat niet te doen en je over te geven aan het niet weten en dan te merken dat het meestal goed komt, op wat voor manier dan ook, doet het vertrouwen groter worden.
Zelf heb ik dat de afgelopen jaren steeds meer mogen ervaren en dit jaar, met alles dat er gebeurd is durf ik er zelfs een beetje mee te gaan spelen. Steeds krijg ik dan achteraf de bevestiging dat het de goede keuze was om niet voor de meest veilige weg te kiezen, maar te vertrouwen op mijn gevoel. Om niet alles dicht te timmeren, maar ruimte te laten voor verrassingen en te vertrouwen op de loop der dingen….
Fijne jeugd
Nou heb ik een voorsprong met een fijne, zorgeloze jeugd, waarin ik niets tekort kwam en me altijd veilig voelde. Ik kon er dus al vroeg op vertrouwen dat alles altijd goed zou komen en als dat niet vanzelf ging dan zorgde mijn ouders daar wel voor. Ook later op de middelbare school en het voortgezet onderwijs moest ik er best hard voor werken, maar uiteindelijk kwam alles dan ook altijd wel goed.
Zoals in elk leven gingen er heus wel dingen mis en verloor ik mijn liefste hond toen zij pas 7 jaar oud was, gingen er opa’s en oma’s dood en relaties over. Dat waren verdrietige momenten, maar geen reden om mijn vertrouwen in het leven te verliezen.
Het is denk ik een zegen als je zo op kunt groeien. Het gevaar is dan misschien zelfs dat dat een beetje doorslaat, dat je dingen gaat verwachten en teleurgesteld raakt wanneer je verwachtingen niet uitkomen.
Daar had ik wel een klein beetje last van. Niet in materiële zin, ik was volgens mij best bescheiden, maar wel in de grootte van mijn dromen en dan moest iedereen zich wel precies naar mijn script gedragen en dat gaat natuurlijk niet. Dan kon ik wel teleurgesteld zijn als een avond of een ontmoeting minder gezellig was dan ik had verwacht.
Verwachten versus vertrouwen
Achteraf gezien denk ik dat verwachten toch ook juist een gebrek aan vertrouwen is, want met verwachten zet je iets vast en ga je ervan uit dat dit de beste manier is waarop het kan gaan. In tegenstelling dat je het loslaat in vertrouwen dat het zal gaan zoals het moet gaan en dat dat altijd de beste manier is.
Op een gegeven moment weet ik nog dat mijn moeder me na ons trouwen vertelde dat ze zo zenuwachtig was geweest voor mijn bruiloft, om die reden. Doordat ik altijd zulke hoge verwachtingen had was ze bang dat deze speciale dag mij zou tegenvallen, haha. Nou gelukkig heeft ze zich voor niks zorgen gemaakt! Maar het heeft mij wel aan het denken gezet. Verwachtingen kunnen bijna alleen maar leiden tot teleurstellingen, terwijl je bij vertrouwen nooit teleurgesteld kan worden, alleen maar verrast.
In mijn volwassen leven ben ik daardoor wel steeds bewuster gaan worden van mijn verwachtingen en ben die langzaamaan steeds meer gaan loslaten en ombuigen naar een diep vertrouwen.
Aanwaaien mogelijk maken
Een andere anekdote die me te binnen schiet, nu ik dit zit te schrijven, is hoe iemand eens tegen mij zij: “Ja, maar jou komt ook echt alles altijd maar aanwaaien” Dat is natuurlijk niet zo, maar ik voel me zeker een gezegend mens, dus mijn antwoord (waar ik nu, zo’n tien jaar later, nog steeds volledig achter sta) was daarop: “Dat klopt en als je dat ook wilt zal je moeten zorgen dat je niet alle deuren dichttimmert, want dan kàn er nooit iets komen aanwaaien!”
Soms zijn mensen zo bang om iets aan het toeval over te laten of gewoon even te wachten met alles in te plannen dat er weinig ruimte overblijft voor de spontane cadeautjes die op je pad kunnen komen.
Manifesteren
Manifesteren is natuurlijk helemaal van nu en ik vind het heerlijk! Zo heb ik mijn baan, mijn hond en mijn paard echt gemanifesteerd. Bij dat alles was het op dat moment verre van logisch dat het zou lukken, precies zoals het goed zou zijn voor mij, maar door het echt al te kunnen aanraken en er volledig op te vertrouwen dat het zou lukken (hoe dan ook, want het hoe kon ik echt niet bedenken) is het er allemaal gekomen. Sommige dingen duren wat langer, dan wordt je geduld en uiteindelijk je vertrouwen wel op de proef gesteld. Maar uiteindelijk zijn dat juist de dingen die, als ze dan lukken, datzelfde vertrouwen vervolgens weer doen groeien. Ze zijn daardoor minstens net zo waardevol.
Spannend of sprankelend?
In de afgelopen periode heb ik zoveel gehad aan het vertrouwen dat ik heb opgebouwd in mijn leven. Ik heb het al eerder genoemd, ik ben mijn vertrouwen in mijn lichaam of in de toekomst ook geen moment kwijt geraakt door de diagnose borstkanker. Hierdoor heb ik steeds de keuzes kunnen maken die goed voelde voor mij en me niet laten leiden door angst of onzekerheid. Dat heeft me gaandeweg nog meer kracht gegeven en ik voel me nu dan ook sterker dan ooit.
Hoe vaak ik in de afgelopen maanden niet heb gehoord, Oh dat zal wel spannend zijn! Of vind je dat niet moeilijk/spannend/ vervelend, als je niet precies weet wat je te wachten staat? Heel eerlijk…? Nee, ik vind het vooral interessant wat er allemaal gebeurt. Ik heb vol vertrouwen in mijn lichaam, in de loop der dingen en in de toekomst. Hoe het er allemaal uit gaat zien weet ik niet, maar is dat nou juist niet wat het leven sprankelend maakt? Elke dag weer nieuwe dingen ontdekken en mogen beleven! Ik kan niet wachten om te ontdekken welke hoofdstukken er nog allemaal op me wachten… En stap steeds weer met het volste vertrouwen in het volgende verhaal. Gaan jullie met me mee?
Liefs vanmei